Όταν χάνεται ένα δόντι, το κενό που δημιουργείται προκαλεί διάφορα προβλήματα και θα πρέπει σύντομα να αποκαθίσταται. Σήμερα η οδοντιατρική επιστήμη έχει εξελιχθεί και χάνονται λιγότερα δόντια . Παρόλα αυτά υπάρχουν περιπτώσεις όπου η εξαγωγή ενός δοντιού κρίνεται επιβεβλημένη και αναπόφευκτη.
Τα δόντια μας έχουν την τάση να μετακινούνται προς τα κενά που βρίσκονται δίπλα τους.
Ας υποθέσουμε ότι χάνουμε ένα δόντι της κάτω γνάθου. Τότε το αντίστοιχο δόντι της άνω γνάθου αχρηστεύεται από λειτουργική άποψη (γιατί έχει χαθεί ο ανταγωνιστής) και αρχίζει να κατεβαίνει. Αυτό ονομάζεται υπερέκφυση. Η υπερέκφυση ενός δοντιού έχει ως αποτέλεσμα τα κενά που υπάρχουν μεταξύ αυτού του δοντιού και των διπλανών να μεγαλώνουν και να κατακρατούνται σε αυτά υπολείμματα τροφών. Παράλληλα, τα δόντια που βρίσκονται αριστερά και δεξιά του δοντιού που χάθηκε, μετακινούνται προς το κενό. Τα διαστήματα μεταξύ αυτών των δοντιών και των διπλανών τους μεγαλώνουν και γεμίζουν τροφές. Όλοι οι παραπάνω χώροι είναι πολύ δύσκολο να καθαριστούν αποτελεσματικά, ακόμη και με καθημερινό βούρτσισμα.
Αν αυτή η κατάσταση συνεχιστεί, οι επιφάνειες των δοντιών τερηδονίζονται και αρχικά θα απαιτηθεί σφράγισμα για τη θεραπεία τους, με τη δε πάροδο του χρόνου μπορεί να οδηγηθούμε σε μεγαλύτερη καταστροφή και τελικά σε κίνδυνο απώλειάς τους. Έτσι εγκαθίσταται ένας φαύλος κύκλος που μπορεί τελικά να οδηγήσει ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα όπως διαταραχές στη σύγκλειση και την κροταφογναθική άρθρωση.
Όλα τα παραπάνω μπορείτε να τα αποφύγετε κάνοντας μια απλή γέφυρα, τοποθετώντας εμφυτεύματα ή ότι άλλο σας προτείνει ο Οδοντίατρος.