Η τερηδόνα είναι μια συχνή πάθηση των σκληρών ιστών του δοντιού και η κυριότερη αιτία καταστροφής τους. Η ετυμολογία προέρχεται από τις τερηδονίδες, μία ομάδα από σκουλήκια που τρώνε το ξύλο και οφείλεται στη μεσαιωνική αντίληψη ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στα δόντια.
Οι αρχαίοι Έλληνες τη θεωρούσαν τιμωρία των Θεών.
Η προσβολή των δοντιών από τερηδόνα μπορεί να αρχίσει από τη νηπιακή ακόμα ηλικία και ακολουθεί επεκτατική πορεία, ξεκινώντας από τις εξωτερικές στοιβάδες και καταλήγοντας στον οδοντικό πολφό.
Τα μικρόβια που υπάρχουν στην πλάκα μετατρέπουν τα σάκχαρα των τροφών σε οξέα,τα οποία σταδιακά διαλύουν τις οδοντικές ουσίες. Σε πρώτο στάδιο σχηματίζεται μια μικρή κοιλότητα στην οποία παγιδεύονται υπολείμματα τροφών και μικρόβια. Δημιουργείται έτσι ένας φαύλος κύκλος και η κοιλότητα μεγεθύνεται ολοένα και περισσότερο. Αρχικά δεν υπάρχουν ενοχλήσεις ή μπορεί να εμφανιστεί ελαφρύς πόνος κατά τη μάσηση ή όταν το δόντι έρχεται σε επαφή με ζεστά ή κρύα ερεθίσματα.
Εάν η τερηδόνα δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως με έμφραξη, επεκτείνεται γρηγορότερα στην οδοντίνη, προκαλώντας μεγαλύτερη καταστροφή και βαρύτερα συμπτώματα. Στο τελικό στάδιο προσβάλλεται ο πολφός, και μέχρι η φλεγμονή να τον καταστρέψει ολοκληρωτικά , ο πόνος γίνεται συνήθως αφόρητος. Μετά τη ολική νέκρωση του πολφού η φλεγμονή επεκτείνεται στους ιστούς γύρω από τη ρίζα με το σχηματισμό αποστήματος .
Η αντιμετώπιση της τερηδόνας , μέχρι το στάδιο προσβολής του πολφού , γίνεται με έμφραξη του δοντιού με κατάλληλα υλικά. Με το σφράγισμα αναπληρώνουμε τη φθορά των οδοντικών ουσιών και όσο νωρίτερα παρέμβουμε τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να αποφύγουμε περαιτέρω επιπλοκές.